یا فاطمه

🦌گوزنی بر لب آب چشمه ای رفت 

تا آب بنوشد.

عکس خود را در اب دید، 

پاهایش در نظرش باریک 

و اندکی کوتاه جلوه کرد. غمگین شد. 

اما شاخ های بلند و قشنگش را که دید 

شادمان و مغرور شد. 

در همین حین چند شکارچی 

قصد او کردند.
گوزن به سوی مرغزار گریخت 

و چون چالاک میدوید

صیادان به او نرسیدند اما وقتی 

به جنگل رسید، شاخ هایش 

به شاخه درخت گیر کرد و نمیتوانست 

به تندی بگریزد. 

صیادان که همچنان به دنبالش بودند 

سر رسیدند و او را گرفتند.
گوزن چون گرفتار شد با خود گفت:

دریغ پاهایم که ازآنها ناخشنود بودم 

نجاتم دادند،

اما شاخ هایم که به زیبایی آن ها 

می بالیدم گرفتارم کردند 
چه بسا گاهی از چیزهایی که 

از آنها ناشکر و گله مندیم

پله ی صعودمان باشد

 و چیزهایی که در رابطه با آنها مغروریم 

مایه ی سقوطمان خواهند بود …